Adam Śmigielski to bardzo młody poeta, powoli i starannie przygotowujący materiał na debiutancki tomik. Jego wiersze zdążyły już zaistnieć na ogólnokrajowych konkursach poetyckich i podbiły przestrzeń wirtualną, która w dzisiejszych czasach jest ważnym miejscem manifestowania się nowych talentów. Drukował także w pismach młodych twórców, m.in. w „sZAFie literackiej”, Akancie, Świadectwie i innych. W maju 2011 roku, został laureatem konkursu prozatorskiego "Pamiętnik z okresu dojrzewania" zorganizowanego przez Muzeum Gombrowicza we Wsoli. Jego poezja przekonuje odbiorcę przede wszystkim swym autentyzmem, osiąganym dzięki silnej ekspresji podmiotowej rzeczywistości. Świat poetycki Śmigielskiego jest światem silnie spsychologizowanym, nie wolnym od deformacji, karykatury, prezentacji stanów onirycznych i patologicznych. To – w największym skrócie - poezja fenomenów psychicznych, mająca swe dalekie korzenie w poetyce ekspresjonizmu i nadrealizmu. W tych wierszach daremnie poszukiwalibyśmy jednak bezpośredniego i banalnego autobiografizmu, którym zazwyczaj epatuje młodzieńcza poezja. Podmiot tej poezji rzadko przemawia w pierwszej osobie, zwykle opisuje siebie z dystansu, traktuje jako przedmiot turpicznej i bolesnej wiwisekcji. Paradoksalnie trzecioosobowość tych wierszy nadaje przekazowi psychicznemu większą wiarygodność, gdyż emocje i uczucia utrzymuje w ryzach i narzuca im merytoryczny porządek. Śmigielski pisze o sobie jako o „Innym”, a jednak kimś bardzo bliskim i osobistym. W dążeniu do znalezienia poetyckiego wyrazu dla ostrych jakości i zjawisk psychicznych najciekawsze wydają się eksperymenty z szaleństwem. Wiersze wykorzystujące wyobraźnię patologiczną wprowadzają nieznane, dezorientują uwagę czytelnika, sytuują się na granicy przejrzystości znaczeniowej. Jednocześnie szaleństwo wyzwala potrzebę inwencji stylistycznej, co przejawia się w sięganiu po chwyty charakterystyczne dla lingwizmu. Mistrzem poezji lingwistycznej, u którego terminuje Śmigielski, jest Miron Białoszewski. Tak więc z jednej strony skomplikowana biografia wewnętrzna, rozwinięta do postaci biografii ponadjednostkowej i uniwersalnej, z drugiej wynalazczość językowa, zakorzeniająca tę młodą twórczość w świecie tekstowym. Poezja Adama Śmigielskiego wyrasta w miejscu przecięcia się dwóch linii prostych: świata psychicznego i rzeczywistości tekstowej. Najciekawsze wiersze, moim skromnym zdaniem, rodzą się na skrzyżowaniu tych przekątnych wyobraźni poetyckiej młodego twórcy.
Dariusz Dziurzyński
